Franciszek Jarczyk (1915-1992)
Urodził się 12 lutego 1915 roku w Królewskiej Hucie (Chorzów) jako syn Wilhelma i Pauliny zd. Soliga. Ojciec jego pracował w Hucie Kościuszko jako hutnik – formierz.
Po ukończeniu pięciu klas szkoły powszechnej, dnia 1 września 1926 roku wstąpił do Państwowego Gimnazjum Klasycznego w Królewskiej Hucie, gdzie 25 czerwca 1934 roku zdał gimnazjalny egzamin dojrzałości dawnego typu klasycznego.
Należał do Sodalicji Mariańskiej Uczniów. We wrześniu 1934 roku wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, a 1 października zapisał się na wydział teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Z polecenia ks. bp ordynariusza katowickiego Stanisława Adamskiego, w dniach 20-25 września 1937 roku brał udział w kursie katechetycznym dla nauczycieli religii szkół zawodowych, zorganizowanym w Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie. Studia teologiczne ukończył w 1939 roku.
Dnia 25 czerwca 1939 roku w prokatedrze św. Piotra i Pawła w Katowicach otrzymał święcenia kapłańskie z rąk ks. bp Stanisława Adamskiego.
Msza święta prymicyjna została odprawiona 26 czerwca 1939 roku w rodzinnej parafii św. Jadwigi w Chorzowie.
Jako młody neoprezbiter 1 lipca 1939 roku został skierowany w zastępstwie w charakterze wikariusza do parafii św. Jadwigi w Chorzowie, gdzie w 1915 roku został ochrzczony. Pracował tam do 9 września 1939 roku. 10 września 1939 roku został mianowany kapelanem szpitalno-wojskowym, z tym dniem również został przeniesiony do parafii św. Wojciecha w Mikołowie. Zastał ją zamkniętą i opuszczoną przez księży, którzy dostali rozkaz ewakuacji. Świątynia była zamknięta, a probostwo zostało zarekwirowane przez niemieckie wojsko. Zamieszkał w klasztorze, który pełnił funkcję szpitala wojskowego. Dopiero jesienią 1939 roku Niemcy wyrazili zgodę na odprawianie mszy świętych. Do parafii powrócił ks. proboszcz i wikary z ewakuacji. Wspólnie przystąpili do odbudowy życia parafialnego. 14 listopada 1942 roku ks. Jarczyk został mianowany wikariuszem adiutorem. Pracował w tej parafii do połowy 1944 roku. 1 sierpnia 1944 roku został przeniesiony do parafii św. Anny w Janowie Śląskim, gdzie pełnił posługę kapłańską do 9 kwietnia 1945 roku. Dekretem z 17 marca 1945 roku Kuria Diecezjalna mianowała go katechetą Państwowego Gimnazjum Koedukacyjnego w Rudzie Śląskiej, gdzie również pełnił obowiązki wikarego w parafii św. Józefa od 9 kwietnia do 14 września 1945 roku. Został przeniesiony do Liceum Pedagogicznego w Chorzowie dekretem wikariusza generalnego ks. Juliusza Bieńka z dnia 1 września 1945 roku, pełniąc tam obowiązki profesora i katechety. Oprócz pracy w liceum nauczał w Ośrodku Szkolenia Zawodowego przy Wytwórni Wagonów i Mostów w Chorzowie.
Dnia 22 lipca 1946 roku na Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, ks. Jarczyk obronił pracę magisterską na temat: „Jakie nowe momenty duszpasterskie wniosła wojna w życie kościelne i jak na nie w duszpasterstwie zareagować?”
W 1946 roku zdał również egzamin proboszczowski. Pracując w Liceum Pedagogicznym pełnił funkcje zastępcze jako duszpasterz parafialny w parafii św. Marii Magdaleny w Chorzowie Starym i jako kapelan Sióstr Wizytek w Siemianowicach Śląskich. Z dniem 13 marca 1950 roku otrzymał dekret przenoszący go do parafii św. Piotra i Pawła w Świętochłowicach, gdzie pracował do 3 grudnia 1950 roku. Następnie dnia 4 grudnia został przeniesiony jako wikary do parafii św. Barbary w Chorzowie. Dnia 9 października 1951 roku został mianowany wizytatorem kościelnego nauczania religii w dekanacie chorzowskim. 1 sierpnia 1952 roku został mianowany przez ks. bp Stanisława Adamskiego proboszczem samodzielnej stacji duszpasterskiej przy budującym się kościele św. Floriana w Chorzowie, nie było mu jednak dane dokończyć tego dzieła. Nadeszły czasy walki z kościołem. Ks. Franciszek został „przeniesiony” jako wikariusz dnia 23 stycznia 1953 roku do parafii św. Marii Magdaleny w Tychach, gdzie przebywał do 30 sierpnia 1954 roku. 1 września tego roku został przeniesiony jako administrator do parafii św. Jana Chrzciciela w Pawłowicach Śląskich, nie zagrzał tam miejsca na długo bo tylko do 10 kwietnia 1955 roku. 11 kwietnia władze kościelnie skierowały go do kuracji Chrystusa Króla w Chybiu jako administratora kuracji Chybie. Parafia wymagała wkładu pracy, kościół był zniszczony, od samego początku powstania kościoła wielkim problemem był brak plebanii, którą trzeba było wystawić. Kuracja w Chybiu 28 maja 1957 roku podniesiona została do rangi parafii, a pierwszym jej proboszczem został mianowany ks. Franciszek Jarczyk.
Władze kościelne doceniły ks. Jarczyka jako dobrego duszpasterza i gospodarza, dlatego też w 1957 roku powierzono mu funkcję dziekana dekanatu strumieńskiego, którą sprawował przez 22 lata tj. do 28 listopada 1979 roku. Obowiązki proboszcza pełnił do przejścia na emeryturę 14 sierpnia 1982 roku. Pozostał w Chybiu jako emerytowany proboszcz, przez 10 lat mieszkał na plebanii w Chybiu, którą niegdyś wybudował. Na ile tylko pozwalało mu zdrowie pomagał w pracy duszpasterskiej i administracyjnej.
Zmarł 22 września 1992 roku w Szpitalu Sióstr Elżbietanek w Cieszynie. Pogrzeb odbył się 25 września w Chybiu, ceremonii pogrzebowej przewodniczył ks. bp Janusz Zimniak. Spoczął na cmentarzu w Chybiu.
Kajstura, K. Puzik. Z dziejów gminy Chybie. Historia parafii Chrystusa Króla w Chybiu. Chybie, 2014r.